mood

Δε με παίρνει να σου πω άλλο ένα Σ'αγαπώ.
Δε σε ενδιαφέρει.
Δε θα σε φέρει ...

Καταβάθος εύχομαι άμα θα σε δω..να μη σε λυπηθώ.

Πάει και τούτο το καλοκαιράκι...

Ήταν ένα παράξενο καλοκαίρι αυτό που μόλις τελείωσε. Έχασα, πάλεψα, κέρδισα, ξαναδάκρυσα, ταξίδεψα, μετάνιωσα.

Κάθε χρόνο αυτοί οι τρεις μήνες περνάνε πολύ γρήγορα μα φέτος τους ένοιωσα, τους κατάλαβα. Έκανα, ξέρεις, τα κλασσικά.

Πήγα για μπάνιο, λιάστηκα, έφαγα καρπούζια και παγωτά, ήπια αμέτρητα κοκτέιλ, μπύρες, ξενύχτησα. Με φίλους αλλά και με το φίλο μου τον πρώην φίλο μου.

Μετά έφυγα.

Ταξίδεψα. Πολύ. Και πολύ μακριά.

Έμεινα μόνη να σκεφτώ…

Φοβήθηκα όταν αντίκρυσα την πραγματικότητα.

Γκρίνιαξα.

Προσπάθησα να τον ξεχάσω. Να τον σβήσω. Να τον διαγράψω. Και να τα κατάφερα. Τι ; Δε με πιστεύεις ; Έκανα ολόκληρη σχέση με άλλον για να τον βγάλω  απ’ το μυαλό μου.

Υποκρίθηκα την ευτυχισμένη.

Έβρισα.

Δάκρυσα όταν κατάλαβα πως είναι αργά πια για μας.

Αγάπησα τη μανούλα μου πιο πολύ.

Έκλαψα όταν τον είδα με κείνη.

Λάτρεψα τις στιγμές μας πιο πολύ.

Μίσησα εμένα που σε άφησα.

Μίλησα μαζί του. Μου ξεκαθάρισε.

Χάρηκα γιατί έχω μια φίλη που δε μ’ αφήνει…

Αποφάσισα να ζήσω για μένα.

Καλά. Χαρούμενη.

Μένει να τα καταφέρω……

Νερίνα

Θα μου περάσει....

Καιρος να κάνω κάτι και για μένα...

Σήμερα ακούω αυτό στο repeat

Τόσα γράμματα σου έγραψα χαράματα
μα κανένα δε σου έστειλα ως τώρα
γιατί θέλω να σε βλέπω πια κατάματα
να σου λέω ό,τι νιώθω αυτήν την ώρα

Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό
να στείλω ένα γράμμα και σε μένα
να πω στον εαυτό μου σ’ αγαπώ
μα ξέχασα οδό και αριθμό
και μένει στο συρτάρι μου κι αυτό

Τόσα γράμματα σου έγραψα χαράματα
μα το τραύμα της αγάπης μου δεν κλείνει
γιατί δεν πιστεύω τώρα πια σε θαύματα
ό,τι ήτανε να γίνει έχει γίνει.....

Πάει καιρός που σε έχασα....Πάει καιρός που σταματήσαμε να έχουμε επαφές...

Πάει καιρός που κάναμε έρωτα... 

Και είναι στιγμές που λέω αξίζει να τον σκέφτομαι ακόμα?

Αξίζει να χαλιέμαι συνεχώς?

Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό . Κάτι για μένα. Για να ηρεμήσω εγώ.

Ξέρω δε θα σταματήσω να σε σκέφτομαι.

Θα σταματήσω να πονάω όμως τόσο... Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.

Τελειώσαμε, το ξέρω.

Προσπάθησα να προχωρήσω μα δε τα κατάφερα.Τώρα θα τα καταφέρω.

νερίνα

Τα δοκίμασαν μαζί όλα μέχρι να βρουν πως ταιριάζουνε, και τι τους ταιριάζει. Μια μικρή φωλιά ν' αγκαλιαστούν, να ζεσταθούν μέσα της. Κάπνισαν τσιγάρα σε άλση και πάρκα, ήπιαν ποτά σε βεράντες, φιλήθηκαν σε απόμερα κιόσκια κοιτάζοντας τα αστέρια και στα βραχάκια του παλιού λιμανιού χάραξαν τα ονόματά τους.
«Μια μέρα θα ζήσουμε εδώ, στο νησί μας, μωρό μου.» , της έλεγε καθώς έφευγε το πλοίο της γραμμής.

Και το πίστεψαν και οι δυο και θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν γιατί το κύμα θυμάται ακόμη τον έρωτά τους, γιατί είχε κάποτε ερωτευθεί κι αυτό, γιατί έχουν γεννηθεί μέσα του χιλιάδες έρωτες. Και τους πονά όλους, και θα φροντίσει να μη σβήσει τ' αρχικά τους απ' το βράχο.

Για όλα φταίει ο καιρός

Μέχρι προχθές γκρίνιαζα για την αφόρητη ζέστη, για την υγρασία που μου φριζάρει τα μαλλιά μου, για τον ιδρώτα που μόλις βγω από το σπίτι μου χαλάει το μέικ απ .

Χθες βράδυ, ξύπνησα από τρομακτικούς χειμωνιάτικους θορύβους, μπουμπουνητά και κάτι σαν βροχή. Όμως δυνατή βροχή. Και τελικά αποδείχτηκε χαλάζι.

Και τέτοιες στιγμές θέλω φθινόπωρο. Και είναι 30 Ιουλίου ακόμα..

Πίνω ένα φλιτζάνι μαύρο τσάι με άρωμα cranberries -τέλειο- και από δω που βρίσκομαι θαυμάζω την εικόνα ενός πεντάχρονου. Κατεβαίνοντας από το αστικό γλιστράει από το χέρι της μαμάς του και τρέχει μέσα σε μια λίμνη από λασπόνερα οπότε και αρχίζει να πλατσουρίζει σαν γουρούνι.

Η μητέρα του ξεσπά σε γέλια και το φωτογραφίζει με το iphone .

Αυτοί εδώ ή είναι πολύ μπροστά ή τους πειράζει η αλλαγή καιρού.

νερίνα!

Είχαμε μια επαφή. Ήμασταν μια παρέα.

Και όταν φεύγεις, με τα άτομα που μιλούσες κάθε μέρα σταματάς να έχεις τόση επαφή.

Παύει η επικοινωνία η καθημερινή.

Και γίνεται πάντα αυτό, και το ξέρεις πια.

Και το συνηθίζεις.

Μα όλο σκέφτεσαι «που είναι;» , «τι κάνουν;» , «πως περνάνε;» .

Και ζηλεύεις που είναι όλοι μαζί και λείπεις εσύ.

Και είναι και κείνος. Που δεν ξέρεις που είναι.

Που δεν τολμάς να του πεις πως σου λείπει.

Που μακάρι να ήταν εδώ.

Και κάθε φορά τα ίδια. Και λίγο σκάιπ , λίγο φέισμπουκ, λίγο τα sms.

Μπας και αναπληρώσεις τα αναπλήρωτα..

Μάταια.

απογοήτευση

Αναρωτιέμαι πόσοι με καταλαβαίνουν..
Αναρωτιέμαι αν με καταλαβαίνει κανείς.
Έστω ένας. Ακόμη ένας. 
Ένας που ζει μόνος μακριά από φίλους, οικογένεια.
Ένας που ζει μακριά από τον άνθρωπό του.

-Μα δε σε καταλαβαίνει ο άνθρωπός σου ; Δε την περνάτε μαζί τη μοναξιά;
-Δε ξέρω.

Υπάρχουν νύχτες που δεν κοιμάμαι. Μέρες που δε θέλω ούτε "καλημέρα" να πω.
Πάω στη σχολή μου, στη δουλειά μου, γυρίζω σπίτι πάλι. 
Με παίρνουν για καφέ και λέω "όχι" . 
Γαμώτο, τι στο διάολο συμβαίνει ;
Είμαστε τόσο καιρό από απόσταση. Προσπαθούσα όμως παρά τα τόσα χιλιόμετρα να βρίσκομαι κοντά του συνεχώς.
Και όταν δεν ήμουν εκεί, είχα τουλάχιστον μια φίλη δίπλα μου.
Και τώρα έφυγε και κείνη. 

Γνωστούς πολλούς. Παρέες πολλές.
Μα λείπουν τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μου..
Νιώθω μόνη μου μέσα σε τόσο κόσμο.
Στέκομαι κάποιες φορές στη μέση της πόλης και κοιτάω γύρω μου..Ξέρω αρκετούς απ' αυτούς, μα υπάρχει αλήθεια ένας που αν πάθω κάτι θα τρέξει ;

Αμφιβάλλω.

νερίνα