Πάει και τούτο το καλοκαιράκι...

Ήταν ένα παράξενο καλοκαίρι αυτό που μόλις τελείωσε. Έχασα, πάλεψα, κέρδισα, ξαναδάκρυσα, ταξίδεψα, μετάνιωσα.

Κάθε χρόνο αυτοί οι τρεις μήνες περνάνε πολύ γρήγορα μα φέτος τους ένοιωσα, τους κατάλαβα. Έκανα, ξέρεις, τα κλασσικά.

Πήγα για μπάνιο, λιάστηκα, έφαγα καρπούζια και παγωτά, ήπια αμέτρητα κοκτέιλ, μπύρες, ξενύχτησα. Με φίλους αλλά και με το φίλο μου τον πρώην φίλο μου.

Μετά έφυγα.

Ταξίδεψα. Πολύ. Και πολύ μακριά.

Έμεινα μόνη να σκεφτώ…

Φοβήθηκα όταν αντίκρυσα την πραγματικότητα.

Γκρίνιαξα.

Προσπάθησα να τον ξεχάσω. Να τον σβήσω. Να τον διαγράψω. Και να τα κατάφερα. Τι ; Δε με πιστεύεις ; Έκανα ολόκληρη σχέση με άλλον για να τον βγάλω  απ’ το μυαλό μου.

Υποκρίθηκα την ευτυχισμένη.

Έβρισα.

Δάκρυσα όταν κατάλαβα πως είναι αργά πια για μας.

Αγάπησα τη μανούλα μου πιο πολύ.

Έκλαψα όταν τον είδα με κείνη.

Λάτρεψα τις στιγμές μας πιο πολύ.

Μίσησα εμένα που σε άφησα.

Μίλησα μαζί του. Μου ξεκαθάρισε.

Χάρηκα γιατί έχω μια φίλη που δε μ’ αφήνει…

Αποφάσισα να ζήσω για μένα.

Καλά. Χαρούμενη.

Μένει να τα καταφέρω……

Νερίνα

Θα μου περάσει....

Καιρος να κάνω κάτι και για μένα...

Σήμερα ακούω αυτό στο repeat

Τόσα γράμματα σου έγραψα χαράματα
μα κανένα δε σου έστειλα ως τώρα
γιατί θέλω να σε βλέπω πια κατάματα
να σου λέω ό,τι νιώθω αυτήν την ώρα

Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό
να στείλω ένα γράμμα και σε μένα
να πω στον εαυτό μου σ’ αγαπώ
μα ξέχασα οδό και αριθμό
και μένει στο συρτάρι μου κι αυτό

Τόσα γράμματα σου έγραψα χαράματα
μα το τραύμα της αγάπης μου δεν κλείνει
γιατί δεν πιστεύω τώρα πια σε θαύματα
ό,τι ήτανε να γίνει έχει γίνει.....

Πάει καιρός που σε έχασα....Πάει καιρός που σταματήσαμε να έχουμε επαφές...

Πάει καιρός που κάναμε έρωτα... 

Και είναι στιγμές που λέω αξίζει να τον σκέφτομαι ακόμα?

Αξίζει να χαλιέμαι συνεχώς?

Καιρός να κάνω κάτι πια σωστό . Κάτι για μένα. Για να ηρεμήσω εγώ.

Ξέρω δε θα σταματήσω να σε σκέφτομαι.

Θα σταματήσω να πονάω όμως τόσο... Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.

Τελειώσαμε, το ξέρω.

Προσπάθησα να προχωρήσω μα δε τα κατάφερα.Τώρα θα τα καταφέρω.

νερίνα

Τα δοκίμασαν μαζί όλα μέχρι να βρουν πως ταιριάζουνε, και τι τους ταιριάζει. Μια μικρή φωλιά ν' αγκαλιαστούν, να ζεσταθούν μέσα της. Κάπνισαν τσιγάρα σε άλση και πάρκα, ήπιαν ποτά σε βεράντες, φιλήθηκαν σε απόμερα κιόσκια κοιτάζοντας τα αστέρια και στα βραχάκια του παλιού λιμανιού χάραξαν τα ονόματά τους.
«Μια μέρα θα ζήσουμε εδώ, στο νησί μας, μωρό μου.» , της έλεγε καθώς έφευγε το πλοίο της γραμμής.

Και το πίστεψαν και οι δυο και θα το κάνουν. Θα επιστρέψουν γιατί το κύμα θυμάται ακόμη τον έρωτά τους, γιατί είχε κάποτε ερωτευθεί κι αυτό, γιατί έχουν γεννηθεί μέσα του χιλιάδες έρωτες. Και τους πονά όλους, και θα φροντίσει να μη σβήσει τ' αρχικά τους απ' το βράχο.